Ga naar de inhoud
Door het trauma heen. Oude pijnen aankijken.
Ik dacht dat ik dat ene trauma wel verwerkt had. Maar iets triggerde me… en bam.
Alles kwam terug. De pijn, het verdriet, de overweldigende gedachten. Vooral de niet-helpende, natuurlijk.
Mijn lichaam ging aan. Ik voelde spanning, begon te trillen, elke vezel in mij stond op scherp. Oefff… die kwam koud op m’n dak.
Ik had twee keuzes. Meegaan in die gedachten, mijn emoties wegstoppen en vooral mijn mond houden.
Of…
Mijn gedachten voorbij laten drijven, mijn tranen laten gaan en mezelf uiten naar degene die belangrijk voor me zijn.
Ik koos voor dat laatste. Ook al vond ik dat moeilijk. Moeilijk om alles te voelen, want ergens wilde ik ‘niet zwak’ zijn. Ik probeerde mijn gedachten te zien als wat ze zijn: gedachten. Geen feiten. En ik gaf ze geen extra aandacht.
Het moeilijkste? Me uitspreken. Kwetsbaar zijn over wat er diep vanbinnen speelt. En wat vroeger is gebeurd.
Maar toen ik dat deed… ontstond er iets anders. Verbinding.
Verbinding met mezelf. Met mijn lichaam. Met mijn wonden. En ook met de ander.
Er kwam compassie. Voor mij, van de ander. Voor mijn verdriet. En vooral: van mijzelf.
Begrip. Ik kreeg begrip voor mezelf. Voor hoe ik reageer, wat ik voel. En ook van de ander.
Nu ik erop terugkijk, voel ik me lichter. Opgelucht. Liefdevoller.
Is het trauma weg? Helemaal geheeld? Ik weet het niet.
Maar mijn manier van ermee omgaan is veranderd. Mijn blik is veranderd. Mijn verbinding is veranderd.
En dáár ben ik trots op.
Misschien herken je het wel…
Dat je dacht dat iets afgerond was. Dat je iets goed had verwerkt. Dat het een plekje had gekregen. En dan ineens, jaren later, word je opnieuw geraakt.
Dat gebeurde ook bij mij. Een gebeurtenis raakte onverwacht aan een oud stuk. Een trauma van járen geleden. En de intensiteit ervan verraste me. Want in die tijd, toen het speelde, was ik er weken, misschien wel maanden, van uit balans.
Ik had er destijds over gesproken met een therapeut, het doorvoeld, begrepen, verwerkt. En echt, dat heeft me ver gebracht. Er was een lange periode waarin het rustig was in mij.
Tot het ineens weer terugkwam. Rauw, heftig, intens. En ik voelde precies wat ik toen voelde.
Alleen… ik ben niet meer dezelfde als toen.
Nu, met alles wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, over mezelf, over het leven, over omgaan met pijn, wist ik:
ik hoef hier niet opnieuw in vast te blijven zitten.
Dankzij mijn ervaring met mindfulness, lichaamsbewustzijn en cognitieve gedragstherapie kon ik opmerken wat er gebeurde. Ik kon kiezen om het anders te benaderen.
Niet door het weg te duwen, maar door het er te laten zijn, zonder erin te verdwijnen.
En dat is voor mij groei. Niet dat het nooit meer pijn doet. Maar dat ik anders omga met die pijn. Dat ik mezelf draag in wat terugkomt. En dat ik vertrouw op mijn eigen kunnen.
Mocht jij op dit moment door iets soortgelijks heen gaan, weet dan: je bent niet alleen.
Het is oké als iets wat je dacht te hebben verwerkt, toch weer terugkomt. Dat zegt niets over je falen. Dat zegt iets over je mens-zijn. Over hoe diep sommige stukken liggen. En hoe liefdevol het is als je jezelf daar opnieuw in durft te ontmoeten.
Misschien niet perfect. Maar wél aanwezig. En dat is heling op zichzelf.