Alleen

”Ik voel me alleen. En dat terwijl ik drie jonge kinderen om me heen heb.
Een liefdevolle achterban. Familie. Vrienden. En toch… dat gevoel van alleen zijn is er. 
Misschien omdat ik het mezelf heb aangeleerd:
“Ik kan het wel.”
“Ik regel het wel.”
“Ik los het zelf op.”

En ja, ik kan het ook.
Dat bewijs ik mezelf iedere keer opnieuw.

Maar eerlijk?
Ik wíl het niet meer alleen.

En ja, ik weet wat je nu misschien denkt:
“Vraag dan om hulp.”
Dat wil ik ook niet. Ik wil het niet allemaal alleen doen, maar ik wil ook niemand tot last zijn.
Complex hè…?
Het staat me goed, dat alles alleen dragen. Sterk zijn. Altijd doorgaan.
Maar dat het me staat, betekent niet dat het niet zwaar is.

En nu, op dit moment? Ik voel me overweldigd. Mijn lontje is kort. Mijn schuldgevoel groot.
Dankbaar voor alles wat ik heb. En toch dat stille, zachte verlangen naar méér.
Oh, en wat zou ik dan graag een quickfix willen… Een middeltje dat meteen dat ‘alleen’ gevoel oplost.
Maar ik weet het. Ik weet dat dit niet zomaar verdwijnt.

Dit mag er zijn.
Ik weet ook dat ik deze gevoelens mag hebben. Dat ik er beter bij kan zitten, dan ertegen te vechten. Soms is dat moeilijk.
Maar mindfulness blijft voor mij een soort vangnet.
Ik laat mezelf zijn, precies zoals ik ben. Ik laat mijn emoties komen en gaan. Ik oordeel niet over mezelf. Ik ben hier. Met alles wat ik voel.
Ik neem rust. Ik kies voor mezelf, ik schrijf het van me af. En dat is ook een vorm van liefde. Lief zijn voor mezelf.